Postulat Franciszkański w Gnieźnie

O nas

Czym jest postulat? Postulat, inaczej prenowicjat, jest początkiem formacji życia zakonnego. Obie nazwy pochodzą z języka łacińskiego. Postulo oznacza żądam, proszę. Prenowicjat pochodzi od novus, co znaczy nowy. Nowicjusz to ktoś nowy, to kandydat do zakonu. Prenowicjusz to “przedkandydat”, czyli ktoś jeszcze bardziej “świeży” we wspólnocie niż nowicjusz. Postulat (prenowicjat) to jakby próg klasztoru.

Postulanci nie są zakonnikami. Przypatrują się dopiero tej formie życia, którą prowadzi wspólnota zakonna. Proszą o przyjęcie do nowicjatu, który jest dopiero przedsionkiem życia zakonnego. Wraz ze swoim magistrem czy mistrzem (wychowawcą), wobec wspólnoty klasztornej rozeznają, czy ich powołanie jest prawdziwe. Rozeznanie dokonuje się wspólnie. Potrzebna jest chęć, pragnienie stania się zakonnikiem. W codzienności, z upływem czasu, we wspólnocie, weryfikuje się, czy pochodzi to z natchnienia Bożego, czy jest tylko osobistą iluzją.

Celem postulatu (prenowicjatu) jest osiągnięcie przez kandydata odpowiedniej dojrzałości ludzkiej i duchowej a także znajomości charyzmatu franciszkańskiego, które pozwalają mieć nadzieję, że jest on zdolny do podjęcia obowiązków stanu zakonnego. Główne zadania formacyjne postulatu (prenowicjatu) to: rozwój dojrzałej osobowości, osiągnięcie odpowiedniego poziomu kultury ogólnej, świadomości religijnej i moralnej, pogłębienie życia wewnętrznego, kształtowanie umiejętności życia we wspólnocie, poznawanie charyzmatu franciszkańskiego, umacnianie kondycji psycho-fizycznej.

Założeniem postulatu (prenowicjatu) jest umocnienie człowieczeństwa. W dzisiejszych czasach jest ono często osłabione. Postulat jest sposobnością rozpoznania jakości tego ludzkiego fundamentu. To czas rozwoju tego, co mocne; umocnienia tego, co słabe, nadrobienia braków, jeśli możliwe. Służą temu różne narzędzia: modlitwa, studium i warsztaty sprawnościowe, badania specjalistyczne, praca fizyczna, poranna gimnastyka, wspólne przebywanie, praktyki w szpitalu etc.

Postulat jest też czasem porzucenia mitów o naszym Zakonie i czasem porzucenia mitów o samym sobie. Zazwyczaj intensywny rok postulatu w naszych warunkach ukazuje to, czego nie zauważy się w innych okolicznościach. Nie jest to czas stracony dla nikogo, nawet jeśli ktoś miałby się wycofać. To dar czasu łaski od Pana Boga. To czas uświęcenia naszego człowieczeństwa łaską Bożą.

Na naszym portalu dzielimy się naszym życiem. Nie jesteśmy pustelnikami. Tak, jak rozeznał to św. Franciszek z Asyżu: jesteśmy powołani do życia w modlitwie, aby wyjść do ludzi, tak jak chciał tego sam Zbawiciel.